İnsanda ama yalnız insanda özden önce gelir.
Bu demektir ki, insan önce vardır.
Sonra şöyle ya da böyle olur.
Çünkü o özünü kendi yaratır. Nasıl mı?
Şöyle; dünyaya atılarak, orada acı çekerek,
Savaşarak yavaş yavaş kendini belirler.
Bu belirleme yolu hiç kapanmaz…
Jean-Paul Sarte
SERİNDERE MUFİL KANYONU NERESİ?
Bugün yazıma; Serindere Mufil Kanyonunda yaptığımız geçişle birlikte çoktandır aklıma takılan SkyTürk Tv’de çok özel söyleşiler yapan aynı zaman da yazar olan Enver Aysever’in yazısı üzerine düşüncelerimi de katarak dillendirmek istiyorum. Yazısı aynen şöyle:
…“düşünsenize soluksuz çıkıyorsunuz merdivenleri, her şeyi tastamam yaptığınızı sanıyorsunuz. Oysa son basamağa geldiğinizde “emeklilerin” yer aldığı bir çöplükte çürümeye terk ediliyorsunuz…
Yüzü geleceğe dönük olanlar, hızla “emekli” olmaya yaşamdan dışlanmaya koşuyorlar…”
Ne var bunda diyenleri duyar gibiyim… Doğrusu bu sözü söyleyenler… Enver Beyin söylediği gibi çevresine bakmayı bile akıl edemeden merdiveni soluksuz çıkmaya çalışanlar ya da çıkma gayreti içinde olanlar… Ya da yarını olmayan günleri düşünerek bugününü berbat ettiği gibi yarınını da berbat edenler… Ya da ne zaman bitecek bu azap diye iç çekip kendisini “emeklilik eşiğinde” hissedip de ne yapacağını bilmezlerin (bir daha) ya da “emeklilik” denilen sürece “çöplük” diye bakanlardır…
Oysa benim; otuz beş yılını, saygınlığından hiçbir zaman şüphe etmeyeceğim, mensubu olmaktan ömür boyu onur duyacağım Türk Silahlı Kuvvetlerinin sarsılmaz ve şüphe götürmez kurallar manzumesi ile yoğrulmuş ve yaşamış henüz ikinci yılını doldurmamış bir emeklilik sürecine hem de çitlerle çevrili bir alandan yeni bir yaşama giren biri olarak düşüncem… Çok farklı çok!
Emeklilik; benim için “yaşanmamışlıkların yaşanacağı, kendini bulamamışlığın deneyimleneceği bir süreç: Aynı doğanın bilinmeyenlerini keşfetme gibi, karşılaştığın zorlu anları, çaresizlikleri öncelikle kendi becerinle alt etme gayretkeşliklerinin yaşandığı bir süreç… Yıllarca beynimizin kıvrımlarında dolandırdığımız ayrışık düşüncelerin bütünleştirileceği bir süreç... İşte böyle bir düşünce ile yine yollardayım…
İstanbul’da sabah saatin altısı sırt çantamın içindekileri son bir kontrolle gözden geçirme safhasındayım. Yılların deneyimine sahip olmama rağmen yanımda biricik eşim yok Alanya’da ben neyi kontrol ettiğimin farkında bile değilim…
Çünkü tüm kontrolleri Gülay’a yüklemiştim… Atilla kaptanın aracına doğru ilerlerken içimden inşallah unuttuğum şeyler önemli değildir diye geçirdim… Yolculuk o kadar sıkıcı geçti ki… Klima çalışmasına rağmen içerdeki hava sıcaklığı otuz beş dereceyi gösteriyordu…
İstanbul yanıyordu… Bu sıcaklık; Kocaeli’ni geçip de Yuvacık barajının ince beline Atilla kaptanın aracıyla tırmanmaya başladığımızda biraz kırıldı diyebilirim…
Sabırsızlık ve merakla SERİNDERE-MUFİL KANYONUNU düşünüyorum…
Araçtan indikten bir süre sonra 850 Mt. Rakımında kayın ve böğürtlenlerin arasında yürüyerek Mufil kanyon girişine geldik…
İlk işim soğuk suyla yüzümü yıkayıp kendime gelmek oldu… Sonra Üzerinde kırılacak bana zarar verebilecek ne varsa sırt çantama koymak oldu… Yürüyüş başladığında ilk aklıma gelen dört ay önce Melen vadisi yürüyüşünde düşerek parmağımı kırdığım oldu… Bu kez yanımda Gülay yoktu… İlk yardımı o yapmıştı çıkan parmağımı kendisi yerine oturtmuş sonra da atellemişti…
Şimdi daha dikkatli olmak vardı, temkinli olacak ancak karşılaşacağım zorluklardan korkmayacak ve aklıma dahi getirmeyecektim. Dediğim gibi de oldu…Kanyon muhteşemdi… Neden keşfedilmemişti… Buraları… Belki de zorlu bir parkur oluşundan olacak…
Düşünce şöyle idi: Bir saat sonra yüksekten düşen şelaleye gelecek beş saat sonrada yürüyüşü bitirecektik… Allahım insan ayağı değmemiş yosunlaşmış kayalıklar üzerinde yürümek olanaksız… Emekleyerek, oturarak, sürünerek ilerliyoruz…
Kaç bin kez eğildiğimi ve şekilden şekle girdiğimi hatırlamıyorum… Her kaya her yılkı ağaç engeli ve geçit vermeyen her ne var ise; ayrı bir deneyimi yaşatıyordu. Yirmi beş AYAKİZİ gerçek hayatta unuttuğumuz erdemliliklerin hepsini sırasıyla birlikte yaşıyorduk…
Tam bir yardımlaşma, paylaşma içinde idik: Her engelin kalp çarpıntısı ayrı bir aromadaydı, tıpkı yediğim erik büyüklüğündeki “böğürtlenler” gibi… Cemile abla baktım su şişesini böğürtlenlerle doldurmuştu bile…
Vadi tabanı inanın yer yer dört metre genişliğe kadar darılıyordu… Geçit vermez yerlerde dere içinden sularla birlikte akıyor… Sırt çantamla birlikte yüzmenin keyfini yaşıyordum… Bir kayadan dereye eğilmiş bir dalı kullanarak inmek isterken elim kaya ile ağaç arasına sıkıştığında az kalsın parmaklarımı orada bırakıyordum… O an dere içinden nasıl çıktıysa bir AYAKİZİ yardımı ile elimi kurtardım… Karşımıza çıkan gölete öylesine daldım ki anlatamam…
Üzerimdeki elbiselerle birlikte tabii özel su tutmayan… Yüzme keyfini müteakip tekrar emeklemeye başladık…
Dere üzerine selle gelen ve oraya çöreklenen ulu yılkı ağaçlarının üzerinden dereye düşmeden oturarak geçmek… Yürüyüş sonunda yol bitti… Dere dar bir kayalığı oyarak yirmi beş metre aşağı şelale olup düşmekte ama bizim öyle akarak inme niyetimiz yok…Hemen yandan yüzde yetmiş bir eğimli bir yamacı orman güllerinin köklerine tutunarak fazla da kuvvet tatbik etmeden çıkıp aynı şekilde şelalenin yanına indik…
Adrenalin seviyesi oldukça yüksekti… Ayakizleri deneyimli tırmanış ve iniş ile bu zorlu alanı da geçmişti… Buraya varmayı bir saat olarak planlamıştık… Beş saatte gelmiştik… Saat 1630 karnımız o denli aç ki anlatamam ekmeği, domatesi, peynir, zeytini nasıl yedim… Ah… Sormayın… Akşama Birol’un Kendi elleriyle yaptığı köfteleri yiyemez miyim? Diye düşünmeden…
Dere başında sırt çantamdaki sıcak su termosu o denli işime yaradı ki tadımlık çay tam beş kişiye yetti… Buradan kanyon çıkağına planlanan yürüyüş iki bilemedin, iki buçuk saat… Nerede! Tam dört saat sürdü… Artık dere yanından dolaşmayı terk ettim. Doğrudan dere suyu oldum… Çağlıyorum kayalar üstünde tel tel dökülüyorum sanki… Güneş ağaçlıklardan kanyon içine girmeye cesaret edemiyor… Buz gibiyim… Yine de kayalar üzerinde yürümeye pardon emeklemeye niyetlenmiyorum… Çünkü gözüm kesm
iyor… Kendimi sulara atıyorum, kaç kez oldu acaba… Kendimi o soğuk suların içine atışım…Barış yanımda… Daracık kanyonu hayret ve tarih öncelerine de düşünerek geçiyoruz… Aaa! Hava ısınmaya çevredeki görüntüler değişmeye başladı… Eski lastik atıkları, pet şişeler, kafayı çekmişler ateşi de yakmışlar ama çevreyi temizlemeden gitmişler…
Her yanımız mangal keyfi yapanlarla doluverdi. Ve ürettikleri pislik içinde nasıl da gerine gerine keyif yapıyorlar… Anlamak mümkün değil…
OOO! Birol,ali,Hatice,Şahin yemek masasını hazırlıyor…Ben ve Abdullah bey yanımızda Barış’ta var…Akan biraz önceki o güzelim derenin insan eliyle ne çelimsiz hale geldiğine bakıyoruz…
Mangal keyfini müteakip… Tam dokuz kilometreyi dokuz saatte emeklediğimiz… Parkuru ardımızda bırakarak İstanbul yollarına düştük… Tabii ki Gülay’ım yokluğu kendini hemen belli etmişti çünkü yedek kıyafetlerimle yedek botumu yanıma almayı unutmuştum… Ya başka kim yoktu… Başkan Sevgili Tonton
Başkanımız Hüseyin Beyin yokluğu hemen kendini gösterdi… Sevgili Eşi Serpil hanımın dizinden geçirdiği operasyon nedeniyle aramızda yoktu…
Emeklilik sürecine “çöplük” olarak daha çalışırken bakabiliyorsan, yandın demektir… Daha işin başındayken kendini çöplükte hissediyorsan… Boş emeller peşinde koşuyorsun demektir…
Tek düşünülecek şey sanırım…Hiç olmazsa “emeklilik sürecinde” kendin olmak ve yakalayamadığın kendini yakalamaktır…
Mehmet YÜCEBİLGİÇ
