BOZCAADA… GÜNEŞE TUTUNMAK…
(Beynimiz, yeni tecrübeler keşfettiği sürece insan genç sayılır. William Gladstone).
Nasıl bir tatil istersiniz…?
Nerede? Ne zaman? Kiminle? Maliyeti ne kadar?
Düşündüğünüzü ve bağırarak bir şeyleri anlatmak istediğinizi; hatta içlerinizden bazılarının ne tatili kardeşim!… Vb. sözlerle serzenişte bulunduğunuzu duyar gibiyim…?
Ben bu yazımda… Doğanın içinde çok da ekonomik olarak alışkanlıklar dışında bir tatilin yapılabileceğini ve … Yaşananları dile getirmek istedim…
Kiminle yaşadın bu kısa süreli alternatif tatili?
Anadolu Dağcılık ve Doğa Sporları kulüp üye ve misafirleri ile…
Öncelikle… Biraz sonra yazacağım konsepte göre tatili yaşamak için, şayet çift iseniz; bunu birlikte istemeniz, tek iseniz; aşağıda özünü belirteceğim davranış biçimlerini benimsemiş (çok da fazla sayıda olmasa da olur) kişilerle beraber olmanız şart…
Keza… İçinde… Sabahları geç kalkma ve yan gelip yatmanın olmayabileceği… Çadırda yatmanın konfor sayılabileceği… Sabah… Erken saatlerde güneşin doğuşunu karşılayıp batırıncaya kadar tüm olumsuzluklardan arınmış doğayı ve yaşanmamışlıkları ve naifliği keşfetmeye dayanan bir tatil anlayışı…
Öyle bir anlayış ki…“Keşfettikçe zenginleşen, zenginleştikçe “kendini bilmenin” farkındalığını yakalayan, az ile yetinen ve birlikteliği yakaladığı kişilerle uyum içinde, keyfi yudumlamaya dayanan bir düşüncenin; bilgilerin ve bilimlerin verebileceğinden daha çoğunu deneyimlemek ve uygulayabilmek… Heyecan ve keyif almak…
Bu düşünce ve uygulama biçiminde… Aykırı düşüncede olanları benimsetmek yoktur… Sadece uyumluluk vardır… Uyumlu olmayanlar o çemberin dışındadır…
Anadolu Dağcılık üyeleri ve misafirleri ile; Bozcaada yollarındayız… Daha önce görevli olarak gitmiş ve beğenmiştim… Ancak Gülay görmemişti… Bu doğanın güzide ve tarih kokan köşesini görmesini çok istemiştim…
Çarşı içinde kısa bir alış verişten sonra kalacağımız… Adanın tek kamp yeri işletmeciliği yapan “ADA CAMPİNG” e hareket ettik…
Kamp bölgesi… Bungalov tipi karavanlar, çadırlar ve çadırını kendileri kuracaklar için doğa içinde yerler sağlayacak tarzda büyük ölçüde doğa bozulmadan… Oluşturulmuş bir yer…
Gülay-Engin ve Ben çadırlarımızı kurmaya başladık… Doğrusu… Gülay’la çadırı kurarken keyif süreci başlamıştı… Ve bu sürecin daha da olgunlaşacağını hissetmiştim…
Çadırlar kurulmuş ve Sulubahçe sahilinde denizi keşif başlamıştı…
Sapsarı kumla örtülü sahil tenha ve bakir… Billur gibi deniz suyu, berraklık o denli net ki suda ışığın kırılmasını görebiliyorsunuz…Su ısısı serin ama üşütmüyor… İnsanı, Diri ve dingin kılıyor… Saatlerce denizde kalabilirsiniz… Yorulduğunuzda kıyıya çok da yanaşmanıza gerek yok… Çünkü deniz kıyısı mesafelerce oldukça sığ durumda…
Akşam… Adanın Polente burnunda güneşin batışını seyretmek için hareket ettik… Rüzgar güllerini gördükten sonra burna doğru yürüdük… Güneşin batışını seyir için gelenlerin kalabalıklığını görünce… Çok hoşuma gitti… Bölgeye ayrı bir hava vermişti…
Türkiye’de de artık insanlar doğa olaylarını görmek için böyle davranış içine girebiliyorlardı… “Güneşten bana ne!…” Anlayışından sıyrıldıklarına seviniyor insan…
Güneşi batırdıktan sonra doğruca Ova yolundan ada merkezine limana gittik… Merkezi gezdikten sonra… Köftecide soluğu aldık… Köfteci… 30 kişilik dürümü duyunca fenalık geçirdi… Ben on tane köfte siparişini peşi peşine almamışım… Sana güveniyorum… Köfteyi ben kararım…
Uzun süredir sahilde yoga yapamamıştım… Güneşin doğuşuna “güneşe selamla” şahit olmak… Gözlerini kapayıp iç sellik dünyanda… İlerlerken… Hemen yanı başında… Geçmişten geleceğe seslenen Bozcada sahilindeki deniz suyu orkestrasının tınısını, ruhunda hissetme ve suniliklerle iletişimi kesme.
Dalgaların müziği; bedeni, devindiği sesli hazneye yeniden daldırmakta… Dinleyicisine, aldığı nefes ritmi ile birlikte varoluşu ve nice tadamadığı deneyimlerin uyum ve sebatla alınabileceğini hatırlatmakta…İdi...
Kahvaltıyı müteakip… Eralp, Hanife ve Gülay ve ben… Ada tepeciklerinin bir bölümünü kapsayan doğa yürüyüşü yaptık… Çok keyifli ve yeni deneyimler elde ettik…
Yol üstünde karşılaştığımız çok güzel bir çiftlik evi gördük… Tanrı misafiri olarak girdiğimiz bu çiftliğin butik tatilcilere açık olduğunu ve kendi müşterilerini kabul ettiğini sahipleriyle konuşunca buranın “PELAZZİ ÇİFTLİĞİ” olduğunu öğrendik… Son bahçemizi gezin ve meyvelerin tadına bakın dediler…
Bahçe… Öylesine güzel düzenlenmiş ki… Hem zevkli hem de profesyonelce… Tüm meyve ağaçlarına rastlamak mümkün… Şeftali, böğürtlen(özel dikilmiş), muşmula, elma, incir, sebzeler… Kümes hayvanları, keçi, kuzular aklıma gelenler… Bunlar ancak inanın bir taneden sonra meyveleri yiyemedik…
Buradan orman içine yürümeye başladık… Orman içinde yürüyüş ilerledikçe daha keyifli olmaya başladı… Bir müddet sonra… Tepenin askeri zirvesine mevzilerin kazıldığını gördüm… Bu mevziler uçaksavar ve makinalı tüfek mevzileri idi… Bir müddet sonra askerleri arazide kullandığı, arazi yemekhanesi ile karşılaştık… Olağan üstü şartlar için hazırlanmış olduğunu düşündük…
Sonra bir çeşme ile karşılaştık… Orman bekçisi ile sohbetler ve çeşmede elimizi yüzümüz yıkadıktan sonra yürümeye devam ettik…
Akşam bu kez Güneşi adanın en yüksek tepesi Göztepe’de batıracaktık… Öyle de oldu… Birbiri ardına kaç poz çekildi… Seyrettiğimiz o manzaranın etkisini hep yanı başımızda taşımak için…
Döneceğiz… Fakat bizim… Otobüsün manevra yapacağı alan çok dar…
Tepeye çıkarken de Adanın en yüksek tepesi ve Gözlem yeri turistik bir mekân… Bu tepeye çıkışla ilgili hiçbir uyarı yoktu… Her şeyimiz gibi Allaha kalmış… Eleştirmeyeyim dedim ama… Burnumuzun dibinde ki adaları örnek alsalar yeterli… Görev yapan belediye başkanı da bilmem kaç dönem… Başkan seçiliyor muş… Alışkanlıkların değişme zamanı çok gelmiş de geçmiş…
-Peki, o koskoca otobüs nasıl döndü daracık alanda?
-Kim yardımcı oldu?
Analar ne doğuruyor. Kendi turist ekibini bırakarak gelip bizim kaptanı cesaretlendirip, manevra yaptırıp aşağı inmesini sağlayan diğer tur kaptanı… Oldu…
Tepeden indik… Akşam sahilde balık yemek için restoranın yolundayız… Rehberlik yapan Ajda Hanım gezi boyunca öylesine özverili idi ki… Her şey tıkırında gitti...
Yemek sonrası ada merkezinde gezildi… Çaylar içildi…
Kahvaltıyı müteakip kısa süreli bir dağ bayır dolaşması… Güneş ve deniz sefasının devamı… Adadan ayrılmadan bir şarap fabrikası gezildi… Modern şekilde yapılmış… İtalya bağlantılı çalışıyorlar… Adaya özgü şaraplar alındı...Şarap çeşitlerini anlatan kişi ciddiyetle dinlendi...
Feribottayız… Bozcaada’dan ayrılırken… Aklıma atalarım geldi… Bizlere bu billur gibi adayı emanet bırakan atalarım… Yedi düvelle nasıl baş edip… Lozan da masa başında bu adayı kaybetmemek için Atatürk’ün direktifiyle… Ter döken İnönü başkanlığında ki atalarım aklıma geldi… Onlara nedenli minnet borçlu olduğumuzun bir kez daha ayırdına varıp teşekkür ettim… Teşekkür edecek nesillerin yok olmamasını Ulu Tanrıdan diledim…
Yönelimlerinin peşinde olan ben ve eşim; bunca yıldan sonra bağımsız bir ruha gereksinme duymaktayız… Böylelikle kaynağı felsefeden, sanattan ve bilimlerden de öte bir şeyde kendini var etme düşüncesi ve arayışı içindeyiz...
İşte bu arayış peşinde olan ben ve eşime; aradığı hazzı, tüm gezi boyunca, yakalama fırsatı veren Sevgili Aysun, Ajda ve Ayfer’e teşekkürlerimizi sunuyoruz…
MEHMET YÜCEBİLGİÇ
İSTANBUL-2010-AĞUSTOS
