…
...
Kimseye hak etmediğinden fazla değer verme,
Yoksa değersiz olan hep sen olursun
Kimseye hak etmediğinden fazla değer verme,
Yoksa değersiz olan hep sen olursun
...
Düşün
...
Kim üzebilir seni senden başka?
Kim doldurabilir içindeki boşluğu sen istemezsen?
Kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen?
Kim yıkar, yıpratır sen izin vermezsen?
Kim sever seni, sen kendini sevmezsen?
Her şey sende başlar, sende biter,
...
Yeter ki yürekli ol, tükenme, tüketme, tükettirme içindeki yaşama sevgisini
...
Ya çare
…
Sizsiniz ya da çaresizsiniz
…
…
…
…
Kendi kendime konuştum bazen evimde,
Hem kızdım hem güldüm halime.
Hem kızdım hem güldüm halime.
Sonra dedim ki söz ver kendine.
Denizleri seviyorsan dalgaları da seveceksin,
Sevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksin,
Uçmayı biliyorsan düşmeyi de bileceksin,
...
...
NIETSZCHE 
DOĞANIN BAĞRINDA BAHAR TEMİZLİĞİ
Gülay’la birlikte, bu hafta sonu öylesine Baharla kucaklaştık ki, usumuzdaki düşüncelerin hangisinden başlayacağımıza karar vermekte güçlük çektik… Öyleyse düşüncelerimizi ayrı ayrı aktaralım dedik…
Gözümün önünde; kare kare fotoğraf makinanım kadrajındaki doğanın yansımaları, kulağımda; Karaçay vadisinin derinliklerinden gelen gürül gürül çağlayan “Kara Çay”ın coşkulu sesi… Keklik gibi seken hiçbir kareyi atlatmak istemeyen sevgili Gülay’ın, Mehmet deyişleri…
Düşme sonucu, parmağım kırıldıktan sonra iyileşme dönemini öylesine iple çektim ki anlatamam… Kuşkusuz tam da iyileşmedi ama…
Bu süreçte, yine bu köşede anlattıklarımı okuyanlardan… Öylesine içlerinin seslerini yansıtan, geçmiş olsun dileklerini belirten elektronik postalar aldım ki anlatamam… Hepsine teşekkür ediyorum…
Seksene yakın “Ayakizleri” doğa tutkunu… 20 Nisan 2008 günü tam üç midibüsle Belpınar Köyü yollarındayız… İzmit’e varmadan verilen küçük bir molayı, grubumuzun lojistik Destek Merkezi Ali Fuat Paşa’da büyük mola takip etti…
Sakarya Nehrinin coşkulu akışı bizlerin üzerindeki yol mahmurluğunu da alıveriyordu… Nehir kıyısındaki çay bahçesi Ayakizleri ile dolu verdi…
Tarihi köprüye ve sabah güneşinin Sakarya nehri üzerindeki renk cümbüşünü seyrede seyrede çaylarımızı yudumladık… Gruba yeni katılanlarla dostluk kurulurken uzun zamandır görüşemediğimiz dostlarımızla hasretlik giderdik…
Güneşin sabahın bu erken saatindeki, sarı sıcağı yapılacak yürüyüşün zorlu geçeceğini düşündürüyorsa da daha çok “lay lay lom” türü bir yürüyüş planlandığı için pek üzerinde durmadık…
Ama bir gün önceden Gülay’la, ilk etkili güneşli bir yürüyüşümüz olacağı için sabah yüzümüze güneş kremi sürmeyi ve uzun kollu tişört giymeyi ihmal etmedik…
Tadına doyulmayan çay keyfinden sonra Kapı Orman Dağlarında kıvrıla kıvrıla yol almaya başladık… Taraklı ilçesinin, Tuzla Köyüne vardığımızda bindiğimiz Atilla kaptanın midibüsü makaslar kırıldığı için daha ileri gidemedi…
Bu köyde köylülerle yarenlik yapıp, çocuklara hediyeleri verildikten sonra Kara Göle bir grupla yürüyüşe başladık, diğer grup da sağlam araçlarla yola koyuldular… 
Yokuş yukarı yürümeye başladık ama bu nasıl sıcaktır… Arkamızda Hüseyin Beyi traktörle gelirken gördük yoldakilerden isteyenleri toplayarak ilerliyor… Baktım Gülay traktöre binmiş ben durur muyum?
Doğruca traktörün tepesindeyim… O tozlu topraklı böbreklerdeki tüm taşları döken yolculuk var ya öylesine keyifliydi ki videoda izlemeye değer sanırım…
Kara Göl Yaylası çam ağaçları ile bezenmiş yamaçlarına geldiğimiz de mola veren büyük grupla karşılaştık ve molaya katıldık.
Yürüyerek gelenleri çam ağaçlarının serin gölgesinde bekledik, bu anı fotoğraf çekmeden değerlendirmemek olur mu? Doğa her yanının fotoğraflanmasını ister bir halde… Biz de bu isteğe uyuyoruz…
Mola bitip yürüyüşe başladığımızda Kara Göl yemyeşil çayırlar içinde tepelikleri çamlarla kaplı… Yaylacılar henüz yok… Az ilerde koyunlar kuzular meleşiyor… Bir de ne göreyim çocuklar sürünün peşinde koşturuyorlar, içlerindeki kuzuları yakalayıp sevecekler sandım… Ama bunlar bizim Ayakizleri’nden “içlerindeki çocukları” tutmak isteyen bir türlü tutamayan Emrah Ateş ve Sevgili nişanlısı ve Torosların kızı “İlayda”…
Derecikleri atlaya zıplaya geçiyoruz… Karşımızda köknar ve diğer çam türlerinin ve kayın ağaçlarının bol olduğu bir orman ve burada öğle yemeği molası verildi…
Yemek helva ekmek en önemlisi Sevcan'ın yaptığı kısır… Güne damgasını vurmuştu…
Mola sonrası Belengerme Boyun bölgesine kadar adeta çimler üzerinde yürüdük… Sanki tartan bir pist… Rengârenk çiçekler… Bizim coşkumuza coşku katan… Ya o sevimli kuşların hiç tükenmeyen melodileri…
Belengerme’deyiz kışın karlarla kaplı bu bölgede yine mola vermiştik… Bu kez doğal çayırlar üzerine Gök tepeye karşı öylesine serildik ki…
Neye benzetilirse benzetilsin veya ne tür haşerat olursa olsun üzerlerinde… Umurumuzda değil…
Ruh ve bedenimiz; yemyeşil doğanın bağrında “bahar temizliği” yapıyordu… Adeta arınıyorduk…
Usumum kovuklarında beni rahatsız eden o guguk kuşu gibi kafasını uzatan “takıntılardan” öylesine uzaktayım ki… Beni rahatsız edecek hiçbir düşünce kırıntısına yer yok… Hiç birine yer yok yemyeşil deryada…
Doğa, tüm gücünü öylesine sımsıkı elinde tutarak kulaklarımıza fısıldıyor ki…
Zihninizde ki engelleri temizleyin, bundan böyle: Kaygılara, korkuya, acıya, sizi sizden alıp da karamsarlık ülkelerine götürecek tüm düşüncenizi bu çayırlıklara dökün ben onları yağdıracağım yağmurlarla derelerden, çaylardan aşağılara süpüreceğim…
Onların yerine “bedenimden” sevgi, hoşgörü, kucaklaşma, paylaşma, gülücükler alın… Bedenlerinize yerleştirin ve gülücükleri çevrenize saçın, belki farkına varıp da bu gülücüklerden yararlanan olur… Der gibiydi…
Ayakizleri “BELENGERME” bayırlarından öylesine KARAÇAY VADİSİNE akıyordu ki… Vadi boyu kulaklarımdaki, çayın gürül gürül su ve çam ağaçlarının üzerlerinde şakıyan bülbül sesleri hala çınlıyor…
Yeşilin tuvallerde bulunmayan tonlarını kaçırmayayım diye nasıl da koşuşturuyor… Sevgili Gülay…
Belpınar köyüne yaklaşıyoruz…
Tarlalarda hafta sonu tatiline aldırmadan çalışan köylüler, tarlalarda hayvanlarını otlatan kadınlar, ormandan katırlarına odunlarını yüklemiş yanımızdan selamlaşarak geçen gençler… 
Çitlere dayanmış bizlere uğurlar olsun dercesine başlarını sallayan katırlar…
Küçük bir derecik geçilecek; Ali Çelik yeni yürüyenlere de öncülük olsun diye ilk önce o geçmeye yeltendi… Aman Allahım! Basar basmaz bacağının hepsi bataklığa gömüldü kıpırdadıkça gömülüyor… Selim koşturarak hareket etmemesini söyledi ve kendisini çekerek çıkardı… Bereket kırık çıkık yoktu…
Lay lay lom da olsa yürüyüşten dikkatinizi ayırdığınız zaman hiç af yok…
“Doğa kendisinden başka hiçbir şeyin düşünülmesini istemiyor… Tek odaklanacak düşünce o da “doğa”…
Yürüyüşümüze zaman zaman bahar dalları eşlik ediyor… Elmalar, kirazlar, erikler çiçeklerle dop dolu…
Köye giriyoruz… Okulda çocuklara hediye dağıtılıyor… Ortalık cıvıl cıvıl Köy Muhtarı ve eşi Ayşe Hanım Ayakizlerine neler hazırlamamışlar ki… Barbunya, tarhana çorbası, yaprak dolması, revani, köy ekmeği, pilav, köy yoğurdu… Grup bayanlarının yaptığı salata…
Kahvehanenin önünde mangallar yanıyor… Sucuk kızartılacak… Ziyafet olağanüstü…
Köyde yanan evin sahibine katkı olsun diye, temin edilen para da Hüseyin Bey tarafından verildi…
Yemek sonrası; köy çocuklarıyla oynanan oyunlar… Tek kale maçlar dahi… Gülay’la birlikte daha önce ekmek yaparken kısa filmini çektiğimiz köylülerle yarenlik yapmak da eksik kalmadı…
Tüm bunlar… Köye renk katmıştı… Neşelenmişti… Köydeki tüm çocukların yüzleri gibi “AYAKİZLERİ’NİN de…
Atilla Bey aracını onarıp gelince noksanlığımız da kalmamıştı. Artık yol alma zamanı gelmişti…
Üç araç, dağların dar ve dönemeçli yollarında döne döne aşağı vadi tabanına doğru alçalıyor… Bundan sonrasını bakalım Gülay nasıl anlatacak...
Arabada; fıkralar, şarkılar, türküler; başrolde İlayda ve ona eşlik eden arkadaşlar olmak üzere kırıla gitti…
O kadar neşeli ve ahenkli bir şekilde dönüyorduk ki midibüs durunca Ali Fuat Paşa’ ya geldiğimizi anladık…
Hemen yine Sakarya Nehrinin kıyısındaki kahvehaneye oturduk ve sohbetler, gelsin çaylar, espriler, kahkahalar derken yine vakit nasıl geçti anlamadık… Zaten akan nehrin sesi harika, insan oradan hiç kalkmak istemiyor… Ama yolcu yolunda gerek dedik, tekrar toparlandık arabalara bindik eğlenceye devam… İzmit yakınlarında bir benzinlikte mola verene kadar iyi idik… Mola sonrası herkese bir ağırlık çöktü zaman zaman şekerlemeler yaparak ara ara konuşarak derken İstanbul‘a geldik.
Artık vedalaşma zamanı gelmişti… Atilla Bey, sabah topladığı gibi sırasıyla bindiğimiz yerlere bıraktı ve evlerimize döndük.
Çok mutluyduk, günümüz çok güzel geçmişti, ilk işimiz makinadaki fotoğrafları bilgisayara yükleyip bakmak oldu ve baktıkça tekrar günü baştan yaşamış gibi olduk ve hala bu gün bile Mehmet’le konuşuyor arkadaşlarımızın kulaklarını çınlatıyor,
hatırladığımız bazı şeylere gülüyor ve yazıyoruz… İyi ki gitmişiz, yeni arkadaşlarla tanıştık, önceden tanıdığımız arkadaşları özlemiştik onlarla da hasret giderdik dolu dolu yaşadık darısı bir daha ki sefere.
Hayat yaşanmaya değer yeter ki yaşamayı bilelim, beklemeden sevelim elbette bizimde sevenimiz olur…
Sağlıklı, mutlu, neşeli, canlı hayat dolu insanlar olarak yaşayalım.
Mehmet ve ben doğanın tadını çıkaralım diyoruz ne dersiniz? Bunu sizlerle paylaşmak çok hoş…
Gülay&Mehmet YÜCEBİLGİÇ
DOĞANIN BAĞRINDA BAHAR TEMİZLİĞİ
Gülay’la birlikte, bu hafta sonu öylesine Baharla kucaklaştık ki, usumuzdaki düşüncelerin hangisinden başlayacağımıza karar vermekte güçlük çektik… Öyleyse düşüncelerimizi ayrı ayrı aktaralım dedik…
Gözümün önünde; kare kare fotoğraf makinanım kadrajındaki doğanın yansımaları, kulağımda; Karaçay vadisinin derinliklerinden gelen gürül gürül çağlayan “Kara Çay”ın coşkulu sesi… Keklik gibi seken hiçbir kareyi atlatmak istemeyen sevgili Gülay’ın, Mehmet deyişleri…
Düşme sonucu, parmağım kırıldıktan sonra iyileşme dönemini öylesine iple çektim ki anlatamam… Kuşkusuz tam da iyileşmedi ama…
Bu süreçte, yine bu köşede anlattıklarımı okuyanlardan… Öylesine içlerinin seslerini yansıtan, geçmiş olsun dileklerini belirten elektronik postalar aldım ki anlatamam… Hepsine teşekkür ediyorum…
Seksene yakın “Ayakizleri” doğa tutkunu… 20 Nisan 2008 günü tam üç midibüsle Belpınar Köyü yollarındayız… İzmit’e varmadan verilen küçük bir molayı, grubumuzun lojistik Destek Merkezi Ali Fuat Paşa’da büyük mola takip etti…
Sakarya Nehrinin coşkulu akışı bizlerin üzerindeki yol mahmurluğunu da alıveriyordu… Nehir kıyısındaki çay bahçesi Ayakizleri ile dolu verdi…
Tarihi köprüye ve sabah güneşinin Sakarya nehri üzerindeki renk cümbüşünü seyrede seyrede çaylarımızı yudumladık… Gruba yeni katılanlarla dostluk kurulurken uzun zamandır görüşemediğimiz dostlarımızla hasretlik giderdik…Güneşin sabahın bu erken saatindeki, sarı sıcağı yapılacak yürüyüşün zorlu geçeceğini düşündürüyorsa da daha çok “lay lay lom” türü bir yürüyüş planlandığı için pek üzerinde durmadık…
Ama bir gün önceden Gülay’la, ilk etkili güneşli bir yürüyüşümüz olacağı için sabah yüzümüze güneş kremi sürmeyi ve uzun kollu tişört giymeyi ihmal etmedik…
Tadına doyulmayan çay keyfinden sonra Kapı Orman Dağlarında kıvrıla kıvrıla yol almaya başladık… Taraklı ilçesinin, Tuzla Köyüne vardığımızda bindiğimiz Atilla kaptanın midibüsü makaslar kırıldığı için daha ileri gidemedi…
Bu köyde köylülerle yarenlik yapıp, çocuklara hediyeleri verildikten sonra Kara Göle bir grupla yürüyüşe başladık, diğer grup da sağlam araçlarla yola koyuldular… Yokuş yukarı yürümeye başladık ama bu nasıl sıcaktır… Arkamızda Hüseyin Beyi traktörle gelirken gördük yoldakilerden isteyenleri toplayarak ilerliyor… Baktım Gülay traktöre binmiş ben durur muyum?
Doğruca traktörün tepesindeyim… O tozlu topraklı böbreklerdeki tüm taşları döken yolculuk var ya öylesine keyifliydi ki videoda izlemeye değer sanırım…
Kara Göl Yaylası çam ağaçları ile bezenmiş yamaçlarına geldiğimiz de mola veren büyük grupla karşılaştık ve molaya katıldık.
Yürüyerek gelenleri çam ağaçlarının serin gölgesinde bekledik, bu anı fotoğraf çekmeden değerlendirmemek olur mu? Doğa her yanının fotoğraflanmasını ister bir halde… Biz de bu isteğe uyuyoruz…
Mola bitip yürüyüşe başladığımızda Kara Göl yemyeşil çayırlar içinde tepelikleri çamlarla kaplı… Yaylacılar henüz yok… Az ilerde koyunlar kuzular meleşiyor… Bir de ne göreyim çocuklar sürünün peşinde koşturuyorlar, içlerindeki kuzuları yakalayıp sevecekler sandım… Ama bunlar bizim Ayakizleri’nden “içlerindeki çocukları” tutmak isteyen bir türlü tutamayan Emrah Ateş ve Sevgili nişanlısı ve Torosların kızı “İlayda”…
Derecikleri atlaya zıplaya geçiyoruz… Karşımızda köknar ve diğer çam türlerinin ve kayın ağaçlarının bol olduğu bir orman ve burada öğle yemeği molası verildi…
Yemek helva ekmek en önemlisi Sevcan'ın yaptığı kısır… Güne damgasını vurmuştu…
Mola sonrası Belengerme Boyun bölgesine kadar adeta çimler üzerinde yürüdük… Sanki tartan bir pist… Rengârenk çiçekler… Bizim coşkumuza coşku katan… Ya o sevimli kuşların hiç tükenmeyen melodileri…Belengerme’deyiz kışın karlarla kaplı bu bölgede yine mola vermiştik… Bu kez doğal çayırlar üzerine Gök tepeye karşı öylesine serildik ki…
Neye benzetilirse benzetilsin veya ne tür haşerat olursa olsun üzerlerinde… Umurumuzda değil…
Ruh ve bedenimiz; yemyeşil doğanın bağrında “bahar temizliği” yapıyordu… Adeta arınıyorduk…
Usumum kovuklarında beni rahatsız eden o guguk kuşu gibi kafasını uzatan “takıntılardan” öylesine uzaktayım ki… Beni rahatsız edecek hiçbir düşünce kırıntısına yer yok… Hiç birine yer yok yemyeşil deryada…
Doğa, tüm gücünü öylesine sımsıkı elinde tutarak kulaklarımıza fısıldıyor ki…
Zihninizde ki engelleri temizleyin, bundan böyle: Kaygılara, korkuya, acıya, sizi sizden alıp da karamsarlık ülkelerine götürecek tüm düşüncenizi bu çayırlıklara dökün ben onları yağdıracağım yağmurlarla derelerden, çaylardan aşağılara süpüreceğim…
Onların yerine “bedenimden” sevgi, hoşgörü, kucaklaşma, paylaşma, gülücükler alın… Bedenlerinize yerleştirin ve gülücükleri çevrenize saçın, belki farkına varıp da bu gülücüklerden yararlanan olur… Der gibiydi…
Ayakizleri “BELENGERME” bayırlarından öylesine KARAÇAY VADİSİNE akıyordu ki… Vadi boyu kulaklarımdaki, çayın gürül gürül su ve çam ağaçlarının üzerlerinde şakıyan bülbül sesleri hala çınlıyor…
Yeşilin tuvallerde bulunmayan tonlarını kaçırmayayım diye nasıl da koşuşturuyor… Sevgili Gülay… Belpınar köyüne yaklaşıyoruz…
Tarlalarda hafta sonu tatiline aldırmadan çalışan köylüler, tarlalarda hayvanlarını otlatan kadınlar, ormandan katırlarına odunlarını yüklemiş yanımızdan selamlaşarak geçen gençler… Çitlere dayanmış bizlere uğurlar olsun dercesine başlarını sallayan katırlar…
Küçük bir derecik geçilecek; Ali Çelik yeni yürüyenlere de öncülük olsun diye ilk önce o geçmeye yeltendi… Aman Allahım! Basar basmaz bacağının hepsi bataklığa gömüldü kıpırdadıkça gömülüyor… Selim koşturarak hareket etmemesini söyledi ve kendisini çekerek çıkardı… Bereket kırık çıkık yoktu…
Lay lay lom da olsa yürüyüşten dikkatinizi ayırdığınız zaman hiç af yok…
“Doğa kendisinden başka hiçbir şeyin düşünülmesini istemiyor… Tek odaklanacak düşünce o da “doğa”…
Yürüyüşümüze zaman zaman bahar dalları eşlik ediyor… Elmalar, kirazlar, erikler çiçeklerle dop dolu…
Köye giriyoruz… Okulda çocuklara hediye dağıtılıyor… Ortalık cıvıl cıvıl Köy Muhtarı ve eşi Ayşe Hanım Ayakizlerine neler hazırlamamışlar ki… Barbunya, tarhana çorbası, yaprak dolması, revani, köy ekmeği, pilav, köy yoğurdu… Grup bayanlarının yaptığı salata…
Kahvehanenin önünde mangallar yanıyor… Sucuk kızartılacak… Ziyafet olağanüstü…
Köyde yanan evin sahibine katkı olsun diye, temin edilen para da Hüseyin Bey tarafından verildi…
Yemek sonrası; köy çocuklarıyla oynanan oyunlar… Tek kale maçlar dahi… Gülay’la birlikte daha önce ekmek yaparken kısa filmini çektiğimiz köylülerle yarenlik yapmak da eksik kalmadı…
Tüm bunlar… Köye renk katmıştı… Neşelenmişti… Köydeki tüm çocukların yüzleri gibi “AYAKİZLERİ’NİN de…Atilla Bey aracını onarıp gelince noksanlığımız da kalmamıştı. Artık yol alma zamanı gelmişti…
Üç araç, dağların dar ve dönemeçli yollarında döne döne aşağı vadi tabanına doğru alçalıyor… Bundan sonrasını bakalım Gülay nasıl anlatacak...
Arabada; fıkralar, şarkılar, türküler; başrolde İlayda ve ona eşlik eden arkadaşlar olmak üzere kırıla gitti…
O kadar neşeli ve ahenkli bir şekilde dönüyorduk ki midibüs durunca Ali Fuat Paşa’ ya geldiğimizi anladık… Hemen yine Sakarya Nehrinin kıyısındaki kahvehaneye oturduk ve sohbetler, gelsin çaylar, espriler, kahkahalar derken yine vakit nasıl geçti anlamadık… Zaten akan nehrin sesi harika, insan oradan hiç kalkmak istemiyor… Ama yolcu yolunda gerek dedik, tekrar toparlandık arabalara bindik eğlenceye devam… İzmit yakınlarında bir benzinlikte mola verene kadar iyi idik… Mola sonrası herkese bir ağırlık çöktü zaman zaman şekerlemeler yaparak ara ara konuşarak derken İstanbul‘a geldik.
Artık vedalaşma zamanı gelmişti… Atilla Bey, sabah topladığı gibi sırasıyla bindiğimiz yerlere bıraktı ve evlerimize döndük.
Çok mutluyduk, günümüz çok güzel geçmişti, ilk işimiz makinadaki fotoğrafları bilgisayara yükleyip bakmak oldu ve baktıkça tekrar günü baştan yaşamış gibi olduk ve hala bu gün bile Mehmet’le konuşuyor arkadaşlarımızın kulaklarını çınlatıyor,
hatırladığımız bazı şeylere gülüyor ve yazıyoruz… İyi ki gitmişiz, yeni arkadaşlarla tanıştık, önceden tanıdığımız arkadaşları özlemiştik onlarla da hasret giderdik dolu dolu yaşadık darısı bir daha ki sefere.Hayat yaşanmaya değer yeter ki yaşamayı bilelim, beklemeden sevelim elbette bizimde sevenimiz olur…
Sağlıklı, mutlu, neşeli, canlı hayat dolu insanlar olarak yaşayalım.
Mehmet ve ben doğanın tadını çıkaralım diyoruz ne dersiniz? Bunu sizlerle paylaşmak çok hoş…
Gülay&Mehmet YÜCEBİLGİÇ
Zaten damarlarımda zor zapt ediyorum kanımı... 
İlk intiba tertemiz ve bakımlı bir köy… Burada hazırlıklarımızı yapıp Melen Çayının üzerindeki köprüden geçerek yürüyüşe başladık…
Yürüyüş rehberimiz Muhittin ve Alâeddin Beyler Yürüyüş ilerledikçe Melen çayı vadisi yeşilliklere bezenmiş bir halde karşımıza çıkmıştı…
Yer yer tuvalden fırlarcasına bembeyaz ve pembe çiçekleriyle yeşile ayrı bir anlam katan baharı muştulayan ağaçlar…
İçlerinden bak ben çağdaşlığı da yaşıyorum geleneğimi de sürdürüyorum diyen; kerpiçten ama uydu anteni bulunan, bacası tüten kulübe içindeki olumlu sımsıcak şefkatini üzerimize yansıtıyor… 
Köyler küme küme değil Karadeniz usulü yol boyunca tespih tanesi gibi dizilmiş…
Tabii ki “ahşap evler” nedense içimde daha başka bir his uyandırıyor… İçime yarı hüzün yarı sevinç dolu kıpırtılar serpiştiriyor, bir de bu hissimi; bacasından tüten tezek veya odununun kokusu tütsülüyor… 
Gülay adeta serçe gibi sekiyor; kıvrıla kıvrıla tüm masumiyetini sergilercesine Melen Vadisi içinde akan Melen’in ta! Kendisi ile yatağının tüm güzelliklerini usuna ve fotoğraf makinasına kaydetmek için… 
Tüm dikkati Melen Çayına dökülen küçük dereciklerde idi… Dereciklere baktığımda; ne denli berrak ve duru olduklarını gördüm… Kendi bedenlerinde, çevresindeki doğanın tüm güzelliklerini güzellik katarak yansıtıyorlardı…
Hiçbir aşırılıkları, böbürlenmeleri yoktu, hoşgörü ve ağırbaşlılık içindeydiler… Sadece biri değil tüm derecikler aynı sadelik ve durulukta idi…
Uysal mı uysal Melen Çayı: Karadeniz’e dökülmeden dereciklerle gücüne güç katıyor, gücüne güç kattıkça da; duru rengi çamur rengine dönüşüyor, bünyesine kattığı derecikleri de kendi rengine benzetiyordu,
gücü arttıkça da düşünme yeteneğini kaybetmiş, ne oldum delisi olmuş, alçak gönüllüğünü unutmuş, gücünün sarhoşluğundan ne tarafa akacağını bilemez bir halde, yatağına sığamaz, yasa tanımaz bir dünyalı kılığına bürünüyordu…
Bu kez yokuş aşağı iniyoruz fındık bahçeleri arasındaki patikalardan aşağı birden “rafting yapanların” fotoğrafını çekeyim diye hızlandım…
Parmaklarımı incelediğimde serçe parmağımın şeklinin eklem yerinden bozulduğunu fark ettim, molada Gülay’dan ilk yardım çantamdaki antienflamatuar merhemle parmağımı yerine oturtmasını ve bunu yapabileceğini söyledim…
Birkaç asılmadan sonra yerine oturduğunu hissettim… Parmak yerine oturmuş rahatlamıştım ama… Sanki içinde bir parça fazlaymış gibiydi… Ağrıyı ve ödemi azaltmak için iki ilaç aldım… 
Gülay’ın yanımda bana moral vermesiyle; kırıldığını sezinlediğim parmağımın acısını: Büyük bir keyif öncesinde tadılması zorunlu denemeler olarak algıladım, yeni gördüğüm ve bastığım yerlerden de keyif alma zamanıydı… Güvensizliğe, endişeye, korkuya ve öfkeye gerek yoktu… 
Yağmur altındaki yürüyüşümüz; yer yer Melen Çayının kenarındaki geçit vermez, zorlu cangıl ormanları ve kayalıklarında zaman zaman da yemyeşil fındık bahçeleri arasında sürdü… 
